ενδοοικογενειακή βία ΙΙΙ (αίτια)

Ποια είναι όμως τα αίτια;

Σε κάθε περίπτωση η ενδοοικογενειακή βία δεν μπορεί να εξεταστεί μακριά από τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της χώρας. Σε μία κοινωνία όπου οι γυναίκες μόλις τώρα άρχισαν να θεωρούνται -κάπως- ισότιμες. Η κοινωνία μας ακόμα διατηρεί σε οικονομικό επίπεδο τις γυναίκες πολύ χαμηλά είναι λογική συνέπεια να δέχονται αυτές κάθε μορφή βίας. Είναι βέβαια η ίδια κοινότητα που βλέπει την τεκνοποίηση ως αυτοσκοπό και το παιδί ως αντικείμενο και ιδιοκτησία και τρόπαιο των γονέων του.

Και πώς μπορούμε να παραβλέψουμε την κοινωνική θέση των γυναικών, όταν ζουν στη σκιά των ανδρών τους; Μπορεί το 2007 να θεωρείται έτος ίσων ευκαιριών κατά τις επίσημες διακηρύξεις, οι κοινωνικές όμως ανισότητες πληθαίνουν με αποτέλεσμα η γυναίκα εργαζόμενη, παρά τη μόρφωσή της και τα γενικότερα αυξημένα προσόντα που διαθέτει σήμερα, να υφίσταται τις μεγαλύτερες διακρίσεις και το μεγαλύτερο βάρος των διαρκώς αυξανόμενων κοινωνικών προβλημάτων. Τα νούμερα αποκαλύπτουν την ανισότητα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον εργασιακό τομέα. Το πρώτο τρίμηνο του 2006 το ποσοστό της ανεργίας στους άνδρες ήταν 5,1% και για τις γυναίκες 13%, ενώ στις νέες γυναίκες (15-29 ετών) αυτό υπερβαίνει το 25%[1]. Από την άλλη σύμφωνα με έρευνα[2], οι γυναίκες συμμετέχουν με μικρότερα ποσοστά από τους άντρες στο εργατικό δυναμικό, μαστίζονται από υψηλότερη ανεργία, υπερεκπροσωπούνται σε θέσεις χαμηλής ειδίκευσης και καλύπτουν μεγάλο μέρος των θέσεων εργασίας στην παραοικονομία. Στη χώρα μας η συμμετοχή των γυναικών στην απασχόληση[3] ανέρχεται στο 46,1%. Την ίδια στιγμή, η συμμετοχή των ανδρών ανέρχεται στο 74% έναντι σχεδόν 73% στην Ε.Ε. των 15. Το χάσμα μεταξύ της απασχόλησης ανδρών και γυναικών παραμένει κοντά στο 16%. Στην Ελλάδα η διαφορά αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη καθώς ξεπερνά το 28%. Την ίδια αρνητική εικόνα δίνουν σε διεθνές επίπεδο και τα στοιχεία για την επιχειρηματικότητα των γυναικών. Σε μία κοινωνία, λοιπόν, στην οποία η γυναίκα θεωρείται κατώτερη και δε χαίρει των ίδιων δικαιωμάτων είναι λογικό να δέχεται την καταφρόνια της βίας. Εξάλλου, ο μη κοινωνικός στιγματισμός της βίας οδηγεί στην αποδοχή της ως χαρακτηριστικό του ανδρικού ρόλου.

Ιδιαίτερη σημασία όμως πρέπει να δώσουμε και στην προβαλλόμενη βία από τα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Στην αναζήτηση αιτίων δεν είναι δυνατόν να παραβλέψουμε το ρόλο της τηλεόρασης η οποία στο όνομα της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας προβάλλει όλο και πιο βίαιες σκηνές. Ταινίες με λίμνες αίματος, εγκλήματα που περιγράφονται τόσο φυσικά και ρεαλιστικά, σκηνές θυμάτων - ακέφαλων ή διαμελισμένων πτωμάτων-, τρομοκρατικών ενεργειών ή πολεμικών συγκρούσεων "στολίζουν" καθημερινά τις οθόνες μας. Δεν μπορούμε να αφήσουμε έξω από τα αίτια και τις σύγχρονες σεξουαλικές τάσεις που κυριαρχούν -δεν τις χαρακτηρίζω διαστροφή επειδή ακριβώς είναι θέμα προσωπικής επιλογής, όπως και η ομοφυλοφιλία. Οι σαδομαζοχιστικές επιθυμίες και η προβολή τους μέσα από πορνογραφικές ιστοσελίδες ενισχύουν την τάση προς την ενδοοικογενειακή βία. Δεν είναι, εξάλλου, λίγες οι σελίδες του διαδικτύου και τα dvd's που περιέχουν σκηνές βιασμών. Σαφώς και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αποκλειστικά αυτό ως αίτιο, αλλά μόνο να το δούμε σαν μία συμπληρωματική εικόνα στην ήδη βιωματική βία που δέχεται ένα παιδί ή ένας/μία σύζυγος.

Η αύξηση της βίας μέσα σε οικογένειες οφείλεται στην αλλαγή τρόπου ζωής και στις υπερβολικές απαιτήσεις της εποχής μας. Είναι το άγχος της καθημερινότητας, το στρες, η ακριβή ζωή και η αποξένωση από τον διπλανό του έχουν φέρει τον άνθρωπο σε απόγνωση και τον έχουν οδηγήσει στο να ξεσπά στο εσωτερικό της οικογένειας.

Ο σύγχρονος άνδρας συχνά αισθάνεται ότι απειλείται, ανεξάρτητα από το κοινωνικό ή πολιτιστικό επίπεδο. Μεγαλωμένος μέσα σε ένα φαλλοκρατικό περιβάλλον δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τη νέα θέση της γυναίκας και δε βλέπει ως ισότιμη την υπάρξή της δίπλα του. Σε μια συνηθισμένη κατάσταση σύγκρουσης ή διαφωνίας αισθάνεται ότι αμφισβητείται πλήρως. Ως απειλή βλέπει ακόμα και το γεγονός ότι δεν ελέγχει πλέον τη γυναίκα και κακοποιώντας την θα νιώσει ότι ανακτά το χαμένο έλεγχο. Η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο του πόθου, αλλά αντικείμενο της ανάγκης. Ο άντρας πιστεύει ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση επιβίωσης: ή εκείνη ή αυτός[4].

Από την άλλη, πολλοί σύγχρονοι γονείς μεγαλωμένοι μέσα σε ένα αυστηρό οικογενειακό πλαίσιο δεν αντιλαμβάνονται την καταπίεση και την κακοποίηση που επιφέρει η συμπεριφορά τους στα παιδιά. Μάλιστα, πολλοί παιδοψυχολόγοι χαρακτηρίζουν κακοποίηση και τους καβγάδες των γονέων ή την κακοποίηση της μητέρας μπροστά στα παιδικά ματάκια. Γονείς οι οποίοι δεν έμαθαν ποτέ ότι το παιδί τους είναι αυθύπαρκτη προσωπικότητα και πώς μόνο με το διάλογο μπορούν να το διαπαιδαγωγήσουν.

Η κακοποίηση δεν μπορεί να αποδοθεί στην οικονομική θέση ή στο μορφωτικό επίπεδο (με τη στενή έννοια του πτυχίου). Έχει φανεί ότι οι άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Ωστόσο, οι απόφοιτοι Τεχνολογικής Εκπαίδευσης έρχονται πρώτοι στη σωματική κακοποίηση, ενώ ακολουθούν αυτοί της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης! [Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Υποδοχής Κακοποιημένων Γυναικών Αθήνας]. Είναι όμως με υπαρκτό το ενδεχόμενο εκείνοι που ανήκουν στα ανώτερα στρώματα να έχουν τρόπο να καλύπτονται και έτσι να μην καταγγέλλονται αυτά τα περιστατικά. Εξάλλου, ο μύθος ότι η κακοποιημένη γυναίκα είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου δεν επιβεβαιώνεται, αφού γνωρίζουμε[5] ότι 7 στις 10 γυναίκες είναι Δευτεροβάθμιας, Τεχνολογικής ή Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Άξιο προσοχής είναι το γεγονός ότι 3 στις 10 γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας είναι Τεχνολογικής ή Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης και επίσης 3 στις 10 είναι Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης.

Παράλληλα, μία γυναίκα μπορεί να υπάρξει θύμα κακοποίησης ανεξαρτήτως της οικονομικής της κατάστασης. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την επεξεργασία, 6 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση και προσήλθαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας ανέφεραν ότι βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση.

Από την άλλη συχνά χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για την ανάρμοστη συμπεριφορά η κατανάλωση αλκοόλ ή παραισθησιογόνων ουσιών. Η κατανάλωση αλκοόλ ή η χρήση τοξικών ουσιών σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την κύρια αιτία εκδήλωσης βίας. Το ποτό ή τα ναρκωτικά προσφέρουν απλώς ένα καλό άλλοθι για να απαλλαγούν οι δράστες από την ευθύνη τους. Ωστόσο μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να επιδρά έμμεσα στην εκδήλωσή της. Σύμφωνα με ποσοτική ανάλυση στοιχείων[6] 6 στους 10 δράστες ενδοοικογενειακής βίας ΔΕΝ κάνουν χρήση ουσιών (αλκοόλ, ναρκωτικά, ψυχοφάρμακα).

Από την άλλη, όσοι και όσες κακοποιούν συντρόφους ή τα παιδιά -ως μέθοδο σωφρονισμού- συχνά έχουν πέσει κι οι ίδιοι θύματα κακοποίησης στην παιδική τους ηλικία ή έχουν υπάρξει μάρτυρες ως παιδιά της κακοποίησης της μητέρας τους από τον πατέρα τους. Αρκετά συχνά μάλιστα αυτοί πάσχουν από διαταραχές της προσωπικότητας.



[1] σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΣΥΕ.

[2] Κέντρο Ερευνών του πανεπιστημίου Πειραιά.

[3] Ως ποσοστό του συνόλου των γυναικών που ανήκουν στο εργατικό δυναμικό.

[4] Αλέν Λεγκράν, από την εφημερίδα «Le Monde» της 12ης Αυγούστου 2002.

[5] Από ανάλυση στοιχείων από τα Συμβουλευτικά Κέντρα Αθήνας - Πειραιά της Γενικής Γραμματείας Ισότητας (Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης) κατά το χρονικό διάστημα 01/01/2002 - 31/10/2006. Το δείγμα επεξεργασίας ανέρχεται στα 1870 περιστατικά κακοποίησης.

[6] Συμβουλευτικά Κέντρα Αθήνας - Πειραιά της Γενικής Γραμματείας Ισότητας (Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης) κατά το χρονικό διάστημα 01/01/2002 - 31/10/2006. Το δείγμα επεξεργασίας ανέρχεται στα 1870 περιστατικά κακοποίησης.


20 έκριναν :

Ανώνυμος είπε...

πολύ καλή η αναλυσή σου οπως πάντα κάνεις!
εγώ νομίζω οτι τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση επιρεάζει πολύ την ενδοοικογενειακή βία και δεν υπάρχει κάποιος να βάλει φρένο σ'αυτό!
καλημέρα σου

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δυστυχώς, αυτό το επιβεβαιώνω καθημερινά στις συμπεριφορές των μαθητών μου και στους φίλους γύρω μου. Καλή σου μέρα.

Ανώνυμος είπε...

Εισαγωγικά, μια παρατήρηση, που την έκανες και εσύ: δεδομένου ότι σε πολλές περιπτώσεις προτιμάται η σιωπή, τα στατιστικά στοιχεία δεν είναι εντελώς αξιόπιστα. Επιπλέον, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης αφού, όσο πιο πίσω πας τόσο περισσότερο κλειστά ήταν τα στόματα.
Ιστορικές μαρτυρίες, πάντως, δείχνουν ότι το φαινόμενο της κακοποίησης και δη της σεξουαλικής κακοποίησης είναι παμπάλαιο -να θυμηθούμε τους πολέμους;
Γι' αυτό, αναρωτιέμαι πόσο καθοριστική είναι η επίδραση στοιχείων του σύγχρονου πολιτισμού όπως, λ.χ., η προβολή της βίας στην τηλεόραση. Συλλογίζομαι, ας πούμε, ότι στη μεσαιωνική κοινωνία, οι άνθρωποι (και τα παιδιά) βλέπανε τον ηγεμόνα να έχει δικαίωμα στην πρώτη νύχτα οποιασδήποτε, βλέπαςν γάμους με 12χρονες, 13χρονες και 14χρονες, βλέπαν λεηλασίες με βιασμούς, βλέπανε δημόσιες εκτελέσεις. Μη φανταστείς πως θέλω να υπερασπιστώ την τηλεόραση -μέχρι να γίνει 3 χρονών ο γιος μου δεν την ανοίγαμε ποτέ, τώρα βλέπω μόνο κανένα ματς ή καμιά ταινία και αυτά κατά προτίμηση όταν πάει να κοιμηθεί. Το λέω απλώς γιατί προβληματίζομαι μήπως το ζήτημα έχει πολύ βαθύτερα αίτια.
Π.χ., μιλάς -και σωστά- για διαστροφές. Αφού διευκρινίσω πως θεωρώ θεμιτό ο,τιδήποτε γίνεται μεταξύ ελεύθερα συνενούντων ενηλίκων, προβληματίζομαι: γιατί όλο και περισσότεροι (αν κρίνουμε από τη σχετική αγορά) μπορούν να βρουν ικανοποίηση μόνον με άλλους τρόπους; Και είναι περισσότεροι ή τώρα έχουμε καλύτερα θέα του θέματος;
Δεν έχω απάντηση καμία. Πιστεύω πως το ζήτημα είναι από αυτά που θα έπρεπε να απασχολήσουν την επιστήμη όσο, τι να σου πω, το DNA -δεν υπαινίσσομαι γενετικούς παράγοντες, κάθε άλλο. Πιστεύω πως έχει πια αποδειχθεί πως είμαστε προϊόν του περιβάλλοντός μας όσο είαμστε και του γενετικού μας κώδικα. Εννοώ ότι πρέπει να καταφέρουμε, ως είδος, να κατανοήσουμε πως λειτουργεί η αλληλεπίδραση αυτή.
Πάντως, και δεν το λέω από ευγένεια, αντιμετωπίζεις πολύ καλά ένα τεράστιο θέμα και κπράβο σου.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλές οι εγγραφές, Δείμο, σ' ευχαριστώ για την εξαιρετική ενημέρωση. Θέλω μόνο να προσθέσω πως διατηρώ επιφυλάξεις ως προς τα στατιστικά στοιχεία και τις "επίσημες έρευνες" σε σχέση με τόσο ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, ακριβώς επειδή αποτελούν ταμπού. Πιστεύω πως οι περισσότερες περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας δεν καταγγέλλονται ποτέ. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία εδώ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Λάμπρο, πράγματι είναι ελλιπείς οι στατιστικές και δε γνωρίζουμε τι γινόταν με τη στατιστική έννοια στο ιστορικό παρελθόν. Για το λόγο βέβαια αυτό δεν κάνουμε και συγκρίσεις ή δε γίνεται λόγος περι αύξησης των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας.

Ωστόσο, οι παλαιότεροι βιασμοί και η γενικότερη βία υπήρχαν και είναι τεκμηριωμένοι ιστορικά μέσα από χιλιάδες κείμενα (λογοτεχνικά ή ιστορικά). Είναι βέβαιο ότι συνέβαλαν στην όλη βία που ασκούνταν και φυσικά μέσα στην ίδια την οικογένεια. Εξάλλου, το ξύλο και η παιδική κακοποίηση θεωρούνταν η προσφιλέστερη μέθοδος και αποδεκτή "επιστημονικά" και τεκμηριωμένη ότι βοηθά για τη συνέτιση των παιδιών (αλλά και των γυναικών και ανδρών ενηλίκων). Από την άλλη, οι γάμοι και κατά συνέπειες επισυναπτόμενες ερωτικές σχέσεις στην εφηβική ηλικία επειδή ήταν κοινωνικά αποδεκτές και μέρος της καθημερινής ζωής, δεν εντάσσονται στην κακοποίηση.

Σύγκριση λοιπόν μεθοδολογικά μπορούμε να κάνουμε όχι με βάση τη στατιστική εικόνα, αλλά με βάση τα ειθώτα και το σύγχρονο πολιτιστικό επίπεδο. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Στην παιδική κακοποίηση μεγαλύτερη σημασία δίνω στο ξύλο και την ψυχολογική βία, παρά στη σεξουαλική (επειδή είναι πιο σπάνια και απλά τονίζεται από φορείς και ΜΜΕ).

Σχετικά τώρα με τις διαστροφές και το ρόλο των ΜΜΕ ήδη βεβαίως τόνισα ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα και απλά τις αποδέχομαι. Ωστόσο, έχει φανεί και εμπειρικά (με την κοινωνική εμπειρική παρατήρηση) και με δεκάδες μελέτες σε ΗΠΑ και Ευρώπη ότι η προβαλλόμενη βία επηρεάζει το άτομο. Παλαιότερα, απλά έπρεπε να ζήσει κάποιος τη βία (στο χωριό του ή στο πόλεμο). Σήμερα τη ζει καθημερινά επί ώρες στο σπίτι του -που αποτελεί και προσωπικό προστατευόμενο από το οικογενειακό άσυλο χώρο. Η καθημερινή επαφή με τη βία έδειξε ότι όλοι επηρεάζονται, αλλά αντιδρούν διαφορετικά και με το δικό τους προσωπικό τρόπο. Και η "διαστροφή" επηρεάζει και η βία των ΜΜΕ και το καθημερινό στρες και όλα μαζί συνθετικά.

Πάντως ότι συχνά λειτουργούμε παρά φύσει είναι γεγονός (βλέπε την επιβαλλόμενη μονογαμία και την αισθανόμενη τάχα ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει στο ΟΝ-θρησκεία).

Θαλασσάκι, καλώς ήρθες. Νομίζω ότι το προηγούμενο σχόλιο απάντησε στο δικό σου.

Unknown είπε...

Σχετικά με το αισθημα απειλής του σύγχρονου άνδρα ως επιβαρυντικού παράγοντα στην άσκηση βίας, νομίζω ότι δεν ευσταθεί. Θα ευσταθούσε αν η ενδοοικογενειακή βία αυξανόταν λόγω της εισόδου των γυναικών στην παραγωγή και της συνακόλουθης χειραφέτησής του, όμως υποπτεύομαι ότι η τάση είναι αντίστροφη. Θα έδινα εδώ την εξήγηση ότι η χειραφετημένη και οικονομικά ανεξάρτητη γυναίκα δεν είναι πλέον εύκολο θύμα για τον άνδρα.

Σχετικά με τις στατιστικές, προσωπικά θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα αναξιόπιστες, ειδικότερα στα λεγόμενα ανώτερα στρώματα: η κοινωνική έκθεση δεν επιτρέπει να αποκαλύπτονται τα οικογενειακά άπλυτα γι' αυτό και τα περιστατικά βίας συγκαλύπτονται (πόσες φήμες για επώνυμους έχετε ακούσει και πόσες από αυτές να 'ναι ψευδείς).

Για την μονογαμία θα διαφωνήσω ότι πρόκειται για «παρά φύσιν» πρακτική. Η μονογαμία επιβλήθηκε ως ανάγκη από τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Υπό την έννοια αυτή κάθε πρακτική που οφείλεται στην κοινωνική εξέλιξη είναι «παρα φύσιν»!

Ανώνυμος είπε...

Δείμο, δεν διαφωνούμε, κάθε άλλο: και τα ΜΜΕ επηρεάζουν, και η διαφήμιση και τα πρότυπα που προβάλλονται. Και προφανώς -γι' αυτό ανέφερα τους πολέμου ή τη μεσαιωνική πόλη- το ζήτημα είναι η ευρύτερη βία, και η ευρύτερη κακοποίηση που αντικατοπτρίζουν τη βίωση σχέσεων εξουσίας με έναν τρόπο που παραπέμπει ακόμη στην εποχή της βαρβαρότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο εκτιμώ ότι χρειάζεται μια διεπιστημονική προσέγγιση για να προσπαθήσουμε να δούμε γιατί μετά από τόσους αιώνες, τόσες χιλιετίες, ως ανθρώπινο γένος συμπεριφερόμαστε -και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα σε περιπτώσεων πολεμικών συρράξεων ακόμη και τώρα στην Ευρώπη, ας θυμηθούμε το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας- σα να είμαστε στην προ πολιτισμού περίοδο.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Vrennus, πολύ σωστό το σχόλιό σου για τις γυναίκες. Το είχα πει στο πρώτο μέρος, ότι το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης και η εξουσία που συχνά έχουν στα χέρια τους πολύ συχνά τις οδηγεί να είναι αυτές οι θύτες της κακοποίησης (σε χώρο και εκτός οικογένειας και ενδοοικογενειακά προς συζύγους και συνηθέστερα στα παιδιά). Από την άλλη, αυτό που επισημαίνεται είναι ότι ορισμένοι άνδρες δεν αντέχουν τη γυναικεία εξουσία και τους δημιουργεί ανασφάλεια ξεσπώντας σε όποια γυναίκα βρουν εύκαιρη (τη σύζυγο ή κόρη τους).

Νομίζω για τα ανώτερα στρώματα κάπου το αναφέρω κι εγώ. Οι στατιστικές εξάλλου βγάζουν ότι όλοι των ΤΕΙ κακοποιούν τις συζύγους τους (αν το δούμε ανάστροφα) και υπερβολικά μεγάλο αριθμό των ΑΕΙ. Αυτό απλά δείχνει ότι οι πιο μορφωμένοι το καταγγέλλουν πιο εύκολα.

Για τη μονογαμία θα απαντήσω άλλη φορά. Έχω μία μικρή σκέψη στο νου μου που ίσως υλοποιηθεί με ένα ωραίο και προκλητικό άρθρο στο μέλλον.

Λάμπρο, στη διεπιστημονική προσέγγιση έχεις δίκιο.

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε...

Άσχετο, αλλά
δείτε αν θέλετε, αυτό!

Σας προειδοποιώ όμως πως θα σοκαριστείτε... Φροντίστε να έχετε χρόνο στη διάθεσή σας, γιατί είμαι βέβαιη πως θα θελήσετε να διαβάσετε & τα προηγούμενα posts.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΥΣ: ΣΥΓΝΩΜΗ αν σας ψυχοπλάκωσα, μα αυτά συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας...

patsiouri είπε...

Τηλεόραση...ναί, δίκιο έχετε, αλλά μήπως υπάρχουν και άλλοι λόγοι σήμερα για τους οποίους οι μεγάλοι τουλάχιστον έχουν νεύρα??? Έχουν αρχίσει οι κατασχέσεις από τα πρώτα δανειάκια μαθαίνω...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Έλα ντε. ΠατσιούρηΠατσιούρη μου, δεν είναι μόνο αυτό το οικονομικό, αλλά όλο το σύστημα αξιών και το κυνήγι του κερδους με τον ατομισμό που χαρακτηρίζουν το σνυολο σχεδόν των σχέσεών μας.

takis είπε...

Οπως πάντα καλός (χαράς το κουράγιο σου ρε Δείμο..)

Οι απόψεις του Λάμπρου αλλά και Βρένους επίσης αξιοπρόσεχτες

Μία μικρή παρατήρηση.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι εξίσου σε μεγάλα μεγέθη και σε πιο προηγμένες κοινωνίες απο την Ελληνική (Αγγλική, Γαλλική π.χ.)άρα δεν ξέρω πόσο μεγάλη συσχέτιση έχει με το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας.

Η ιδέα για άρθρο περί μονογαμίας την βρίσκω ενδιαφέρουσα ! βάλτο στο πρόγραμμα!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τάκη, μου βάζετε κακές ιδέες και θα με κυνηγάει η γυναίκα μου ξέρεις.

Unknown είπε...

Θα σε κυνηγάει ή ...θα την κυνηγάς; :-D

takis είπε...

Πές τα καμουφλαρισμένα ...σαν μελέτη τρίτων πχ...ξέρεις εσύ!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κάτι θα κάνω.

Ανώνυμος είπε...

Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.

Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).

Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):

- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).

- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;

- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).

- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.

- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.

- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.

Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.

Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!

Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...

Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.

Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".

Ανώνυμος είπε...

Επειδή είδα φωτογραφία του ..Καρπαθίου, που λέγεται ότι είναι ψυχίατρος και θεωρεί αρρώστια την ομοφυλοφυλία, τον παρακαλώ πολύ να ανοίξει το παγκοσμίως αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο DSM-IV (βλ. παρακάτω) και να μας πει σε ποιά σελίδα η ομοφυλοφυλία χαρακτηρίζεται ως αρρώστια ή διαταραχή. Αυτό που θα διαβάσει... δεν θα του αρέσει.
..............
Εκτός αν έχει ο ίδιος κάποιο διαγνωστικό εγχειρίδιο του ... Μωϋσή!

Homosexuality and DSM-IV (=Διεθνώς αποδεκτό διαγνωστικό εγχειρίδιο)

Q. Do you have any information on how homosexuality was eliminated from the DSM-IV vs DSM-III? Is there an established revision procedure whereby disorders are either included or excluded in new editions? If so, is there a way to determine whether that procedure was followed in the revision work that excluded homosexuality in the current fourth edition?

A. The issue of whether homosexuality is a disease has been one of the more controversial matters that has faced the framers of the various DSMs over the last few decades. The very first edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-I) classified homosexuality as a sexual deviation, as did DSM-II in 1968. However, in December of 1973, the DSM-II was modified by the Board of Trustees of the American Psychiatric Association (APA), who voted to eliminate the general category of homosexuality, and replace it with sexual orientation disturbance.

As Dr. Jon Meyer notes (see Comprehensive Textbook of Psychiatry, 4th ed., eds. Kaplan & Sadock), "...this change reflected the point of view that homosexuality was to be considered a mental disorder only if it was subjectively disturbing to the individual. The decision of the APA Board...took place in the context of new sociological data, biological inferences, and de-emphasis of psychoanalytic observations. It also took place in an atmosphere of confrontation. Beginning in 1970, various gay activist groups demonstrated....at APA meetings. At issue was the conceptualization of homosexuality as an illness..."

The DSM-III committee and subcommittee charged with drafting the new manual (1976-78) settled on the diagnosis of ego-dystonic homosexuality, which, according to Meyer, "...represented a compromise between those individuals whose clinical experience, interpretation of the data, and, perhaps, biases, led them to the conviction that homosexuality was a normal variant of sexual expression..." By the time DSM-III-R (revised version of DSM-III) came out in 1987, the tide had shifted again. The category of ego-dystonic homosexuality was eliminated. As DSM-III-R itself stated, "...the diagnosis...has rarely been used clinically, and there have been only a few articles in the scientific literature that use the concept..."
However, one could use the category of sexual disorder not otherwise specified to include cases that previously would have been called ego-dystonic homosexuality. Our present DSM-IV does not include homosexuality per se as a disorder, but still permits the diagnosis of "Sexual Disorder Not Otherwise Specified" for someone with "...persistent and marked distress about sexual orientation".
For details on how the DSM-IV committees made their decisions, I suggest you get hold of a copy of the actual manual, and read the detailed description on p. xx in the introduction. I think it's fair to say that DSM-IV was more reliant on empirical data, and less on political considerations, than were some earlier DSMs. You may also want to see the article by Bayer & Spitzer in which edited correspondence by the DSM-III framers is presented on the issue of homosexuality (J Hist Behav Sci 18:32, 1982).

Other Resources:
• More Sexual Issues Information
May 2001 (Πηγή: http://www.healthieryou.com/mhexpert/exp1052101c.html )

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ανώνυμοι συσσχολιαστές, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Προτείνω για καλύτερη και πιο αναλυτική μελέτη το ομότιτλο δοκίμιο-μελέτη.

Ανώνυμος είπε...

Και πανω που εψαχνα να βρω πηγες για πανεπιστημιακη εργασια στην ενδοοικογενειακη βια,
πολυ καλο καλυπτει πολλες πλευρες του θεματος!

Κι ας μην ειναι στα αγγλικα οπως το χρειαζομαι ;)

Καλη συνεχεια,
ευχαριστω.

ShareThis